Dit concept begon als idee voor het samenbrengen van wilde dieren en mensen als opstap naar het leven in een alsmaar groener wordende stad. Een stap richting symbioceen waar mensen leren samenleven met de natuur en gezamenlijk zorgdragen voor wilde dieren om zo aan hun aanwezigheid te wennen. Door de mens controle te geven, leren ze hoe natuur te koesteren.
Naarmate het concept groeide kwam ik erachter dat dit project niet alleen gaat om de gezamenlijke zorg voor natuur en wilde dieren, maar ook over bestaansrecht van het individue dat anders is dan de doorsnee mens. Op welke manier kan dit individu onderdeel zijn van het collectief, zonder zichzelf te beschadigen.
Grote steden als Parijs en Rotterdam geven groen een steeds grotere rol in de leefomgeving. Op weg naar een nog groenere toekomst in een fijne, gezonde en levendige stad. Met die verdergaande vergroening komt een verantwoordelijkheid voor de dieren die dit aantrekt. Er is veel aandacht voor de bij: Stadsbijenkorven, bloeiende bermen, alles staat in het teken om de vernietiging van de bij tegen te gaan en de groei te stimuleren. Maar er zijn nog meer dieren, dieren die vaak als ‘ongedierte’ worden bestempeld. Daar waar meer ‘ongedierte’ komt, zijn er ook mensen die deze dieren op allerlei manieren willen bestrijden. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat mensen een andere relatie krijgen met natuur en vooral met dieren?
Een Wildplek is stedelijke wildernis in een cirkel van 2 meter doorsnede, verspreid over bewoonde buurten, als verbinding tussen parken en groene zones, tussen dieren en mensen en tussen mensen onderling. Een plek waar een object van 4 meter hoog ruimte biedt aan allerlei dieren die in de stad hun huis zoeken. Een plek waar mensen geconfronteerd worden met de diversiteit van de natuur en die van de mensheid.
Een Wildplek biedt habitat aan dieren die verdreven worden, of zelfs uit de natuur verdwijnen. Het creëert bewustzijn over het belang van groen en het belang van diversiteit in onze samenleving. Wildplekken geven de mogelijkheid als collectief direct zorg te dragen voor het welzijn van dieren en uiteindelijk van onszelf.
WildPlek is een project dat aandacht vraagt voor natuur en diversiteit in de breedste zin. Het project is vooral gericht op het, aan de hand van culturele bevindingen, bewustmaken van neurodiversiteit en de verandering in de maatschappij die nodig is om gezamenlijk te zorgen voor het individu en deze een waardevolle plek te geven.
De praktische uitvoering ligt in de verbinding met natuur.
klik hierAlles dat als vreemd wordt gezien, wordt doorgaans door de mens met argusogen bekeken. Of dat nu gaat over dieren in de natuur, over mensen die ze niet kennen of over diegene die ze als ‘niet normaal’ bestempelen. De spreekwoordelijke ‘vreemde vogels’. Waar een grote groep mensen diversiteit omarmt, is er ook een grote groep die hier met volle overtuiging tegen ingaat. Diversiteit lijkt gedegradeerd tot een fenomeen van ‘woke’ en van kleur en gender, terwijl diversiteit altijd al in de samenleving aanwezig is geweest. Het verschil lijkt vooral aanwezig tussen openlijk en privé (of zelfs geheim) en tussen getolereerd worden en geaccepteerd worden.
Eén van de niet zo overduidelijke vormen van diversiteit is die van neurodivergentie, ook wel neurodiversiteit genoemd. Gelukkig groeit de bewustwording en komt de wetenschap steeds meer tot de conclusie dat het hier niet om psychische aandoeningen gaat, maar om een andere neurologische bedrading. Neemt niet weg dat het voor veel neurodivergenten moeilijk manouvreren is in een maatschappij die ingericht is op het inpassen in een massa, gebaseerd op groepsdenken.
De groep mensen die de voorkeur geven aan hun eigen gezelschap of zelfs het gezelschap van dieren te prefereren boven dat van de mens, lijkt te groeien. Mede doordat meer mensen op latere leeftijd alsnog een diagnose binnen de neurodivergentie krijgen. Hoeveel mensen zouden er nog zijn die nog geen diagnose hebben? Speelt er nog iets anders in de maatschappij?
Een diagnose, vooral op latere leeftijd, leidt tot allerlei persoonlijke inzichten en gaat vaak gepaard met een periode van rouw, acceptatie en het vinden van een nieuw zelf. Geen gemakkelijk pad, zeker niet als dat betekent dat je nog verder verwijderd lijkt van dat groepsdenken, die massa.
Het is een verkeerde aanname om te denken dat het centraal stellen van het individu leidt tot een egoistischer en narcistischer maatschappij. Misschien dat zelfs gezegd kan worden dat de neurodiverse persoon juist meer aan de ander denkt, juist veel empathischer is omdat men een groter voorstellingsvermogen heeft. Eén van de kenmerken van de neurodiverse persoon is vaak een groter rechtvaardigheidsgevoel dan de neurotypische mens. Een ander belangrijk aspect is dat neurodiverse mensen op een andere manier over sociale contacten denken. Dit betekent niet dat zij geen contact willen, of geen onderdeel willen zijn van een collectief, maar dit willen op basis van waardevolle betekenis.
Onder de titel ‘Vreemde Vogels’ onderzoek ik, op persoonlijk reflecterende filosofische manier, hoe de maatschappij anders ingericht zou kunnen worden en hoe er op die manier een volledig geaccepteerde plek is voor allerlei diversiteiten. Hierbij start ik met een reflectie op het leven en het werk De vrolijke wetenschap van Friedrich Nietzsche.